Χαραυγή

Ο κύριος Θεοδωρίδης στην Αυγή κάνει μια προσπάθεια να πείσει τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και εμάς) να μετακινηθεί στην αναγνώριση των Σκοπίων με το συνταγματικό τους όνομα, δηλαδή "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Μας συνιστά στο πλαίσιο του αντιεθνικισμού της ανανεωτικής αριστεράς να εγκαταλείψουμε ένα δόγμα εξωτερικής πολιτικής που διαμορφώθηκε στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, υπό την αιγίδα του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σαφέστατα ο κύριος Θεοδωρίδης έχει δικαίωμα να εκφέρει την άποψη του, παρόλα αυτά αναμένουμε μια επίσημη αντίδραση από πλευράς των επισήμων καναλιών του ΣΥΡΙΖΑ, διότι στην διακαναλική συνέντευξη των πολιτικών αρχηγών, ο κύριος Αλαβάνος εμμέσως πλην σαφώς θεώρησε απαράδεκτη την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας. Δεσμεύεται η όχι ο κύριος Αλαβάνος από την άποψη του εν λόγω κυρίου

Το άλλο ζήτημα έχει να κάνει με την μεθοδολογική ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας, πάλι με κλασσικό ΣΥΡΙΖΙΣΤΙΚΟ τρόπο, θεωρεί πως λόγω των νέων μετεκλογικών συσχετισμών το δηλητήριο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού θα διαχέεται άφθονο ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο με αποτέλεσμα ο κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης να μετατοπίζεται σε πιο μισαλλόδοξες και πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις. Συμπερασματικά κατά τον κύριο Θεοδωρίδη η αριστερά έχει χρέος να κηρύξει έναν ανένδοτο αγώνα ενάντια στο απολίθωμα της εθνικιστικής ιδεολογία.

Δηλαδή ακροδεξιά παραληρήματα η επίσημη εξωτερική πολιτική της χώρας τα τελευταία χρόνια, η οποία έγινε αποδεκτή από το σύνολο του τότε πολιτικού κόσμου και ουδείς διανοήθηκε να την αλλάξει. Καθόλου ακροδεξιές, οι αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπιανών οι οποίοι μέχρι και DNA αναλύσεις φέρνουν στο τραπέζι της επιχειρηματολογίας τους. Εν ονόματι του αντιεθνικισμού επιβραβεύουμε τον Σκοπιανό εθνικισμό. Γιατί βέβαια πολλοί «προοδευτικοί» αντιπαραβάλλουν το γνωστό θεώρημα της βιολογικής συνέχειας, δηλαδή ότι δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων, αλλά βέβαια τέτοια αιματολογική αντίληψη του ανήκειν μόνο ο Αδόλφος Χίτλερ τόλμησε να κάνει. Στα σκουπίδια η συνέχεια της γλώσσας, του πολιτισμού και των παραδόσεων τα μόνα δηλαδή μη εθνοφυλετικά χαρακτηριστικά. Αυτοί που ομνύουν στον αντιρατσισμό, χρησιμοποιούν τα όπλα του ρατσισμού, τέτοια μεθοδολογική σύγχυση θα τους είχε στείλει κανονικά στα ιδεολογικά αζήτητα. Βέβαια ο κύριος Θεοδωρίδης πιστός στον Μαρξισμό αναφέρει ότι στην περίπτωση του Μακεδονικού απεικονίζονται ανάγλυφα οι αρνητικές επιπτώσεις της υποταγής του ταξικού στοιχείου στο εθνικό.

Ναι κύριοι, τα συγκλίνοντα εθνικά συμφέροντα γαλατάδων, σκαφτιάδων και βιομηχάνων είναι όργανα της εθνικιστικής πολιτικής, του Ελληνικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. Θα έπρεπε οι προλετάριοι στην πρωτοπορία να μιλάνε για την "αδελφοσύνη" και "ειρήνη", καθώς ο ιδεολογικός πόλεμος που κήρυξε η Ελλάδα βοήθησε την επελαύνουσα αστική τάξηνα εισέλθει στο γειτονικό έδαφος με όρους οικονομικού ιμπεριαλιστή.

Άλλο και αν πολλοί οικονομικοί παράγοντες ήθελαν να κλείσει το θέμα πως και πως για να κάνουν business στα Σκόπια. Βέβαια η ταξική αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής είναι άλλη μια καινοτομία, δηλαδή τι θέλει να μας πει ο κύριος Θεοδωρίδης, ότι συμφέρον των φτωχών είναι να δωθεί χώρος σε κάθε είδους εθνικισμό έναντι της Πατρίδας μας; Και αφού είναι τόσο ευαίσθητος ο κύριος Θεοδωρίδης, τον αυτοπροσδιορισμό των Αλβανών των Σκοπίων μπορεί να τον βάλει σε ταξικά-πολιτικά δεδομένα, διότι μάλλον οι μπουρζουάδες Αλβανοί κατά Θεοδωρίδη εξεγέρθηκαν ενάντια της κεντρικής κυβέρνησης των Σκοπίων. Σαφέστατα κάθε είδους ταξικές αναγνώσεις της πολιτικής των διεθνών σχέσεων είναι ιστορικά ξεπερασμένες, οπότε άδικα ξεθάβει από τον τάφο τους ο κύριος Θεοδωρίδης αυτές τις προσεγγίσεις. Δεν ξέρω αν στο Kennedy School of Government ή στο Fletcher’s έμαθε αυτές τις πολιτικές θεωρίες. Διότι ακόμα και αν είναι σωστές γιατί το προλεταριάτο πράττει εθνικά και όχι ταξικά. Εδώ έρχεται η κλασσική δημοκρατική σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ διότι υποστηρίζει πως η αστική τάξη πετυχαίνει να φανατίζει χιλιάδες Βορειοελλαδίτες και να τους καθιστά πρόθυμους να μετάσχουν σε συγκεντρώσεις ενάντια σε μια "μειοδοσία" αντί να αγωνιζόνται ενάντια σε εκείνους τους υπερπατριώτες βιομηχάνους που μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στο εξωτερικό καταδικάζοντας την περιοχή σε ανεργία.

Δηλαδή πάλι κάποιοι δεν ξέρουν το συμφέρον τους και μια πεφωτισμένη δύναμη και διάνοια όπως αυτή του κυρίου Θεοδωρίδη που ξέρει το καλό τους θα τους δείξει τον ορθό δρόμο. Βέβαια για τα άλλα περί βιομηχάνων κλπ θα θέλαμε να ρωτήσουμε ποιες είναι οι παρεμβάσεις του λαλίστατου κυρίου Αλαβάνου, καθότι μέχρι στιγμής τον ξέρουμε να παρεμβαίνει για τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους, δικαιώματα μεταναστών, δικαιώματα ομοφυλόφιλων κ.ο.κ. Δεν συζητάει για το ασφαλιστικό, για την παιδεία κλπ ή μάλλον βρίσκει προνομιακό χώρο συζήτησης στους δρόμους όπως μας είχε πει. Γιατί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ τα ζητήματα ανταγωνιστικότητας (κατ’επέκταση της μεταφοράς παραγωγικού δυναμικού σε ξένες χώρες) της Ελληνικής οικονομίας δεν είναι ζητήματα που κουβεντίαζονται στους δρόμους, με αντιεξουσιαστές, ρομαντικούς νέους και άλλους περίεργους, αλλά με διάλογο μέσα στην βουλή με απόψεις και θέσεις. Και αυτό γιατί η μεταφορά παραγωγικού δυναμικού δεν λύνεται με εξορκισμούς στο υπερπατριωτισμό, αλλά με πολιτικές ενεργητικές που αυξάνουν την παραγωγικότητα. Ψιλά γράμματα για σας, εδώ προτρέπετε τους μαθητές να αντιγράφουν, να πετάνε μολότωφ, αρνείστε πεισματικά κάθε αλλαγή στην Παιδεία και ο παρονομαστής είναι ο αχαλίνωτος εθνικισμός της Ελλάδας λες και αν εξαφανιστεί θα λυθούν δια μαγείας τα προβλήματα της χώρας.

Περιέργως ο κύριος Θεοδωρίδης αναφέρει πως η ανανεωτική αριστερά σε όλη της σχεδόν την ιστορική διαδρομή δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και τα συστήματα (με τον καπιταλισμό, τον σταλινισμό, τον ρατσισμό, τη Διοίκηση της Εκκλησίας κ.λπ.). Ξέχασε να συνειδητοποιήσει ότι ο απαρχαιωμένος είναι εκείνος.